Het mag eigenlijk best een beetje verbazing wekken dat de van oorsprong Argentijnse gitarist Carlos Diaz niet bij veel meer mensen bekend is, dan vandaag het geval is. De Patagoniër verruilde zo’n kwart eeuw geleden zijn moederland voor Duitsland en werkte zich sindsdien langzaam maar zeker naar de tango-top, onder meer aan de zijde van “onze” Dirk Van Esbroeck en diens Argentijnse kompanen Alfredo Marcucci en Juan Masondo. Wie oud genoeg is, zal zich wellicht nog het “Patagon Patagonia Project” herinneren of zelfs het trio-project “Tres Violas”, waarin Carlos aan de zijde stond van Dirk en Juan.

Even later dook hij op in een ander trio, alweer met Masondo en Koen de Cauter, een project waar in 2010 de CD “En Encuentro” uit voortkwam”. Tussendoor was Carlos ook gevallen voor het talent van Rony Verbiest en hadden zij zich op de “Jazzy Tango Bossa” gestort, iets wat Diaz later nog overdeed, maar dan in gezelschap van Nel Ponsaers, de grote dame achter Stef Kamil Carlens, The Golden Glows en Indio Louro.

Met zijn eigen Zapatango-orkest bracht hij een tiental jaar geleden ook de CD “Tan Sensible” uit, met onder anderen Bart van Caeneghem op piano en Piet Verbist op contrabas. Dat waren allemaal dingen, die in “het wereldje” niet onopgemerkt bleven, maar die weinig opgepikt werden door de radio, zodat het spelen in het ‘kleinere” circuit een noodzaak was, iets wat ook het geval was met de passage van Carlos bij zo rond de tijd dat hij Pato Lorente, alias Patrick Vankeirsbilck, van Tango 02 ontmoette. Die mens is nogal passioneel bezig met allerlei naar tango neigende muzikale kunstvormen en hij heeft niet vooral naam gemaakt met El Juntacadàveres, een knotsgek, maar feestelijk gezelschap, dat de tango nogal uitbundig de 21ste eeuw in trok en enkele jaren werkelijk”incontournable” was in het landschap van festivals, waarvan de programmatoren oor hadden voor het bijzondere. Sinds een jaar of vijf -weliswaar flink gehinderd door Covid- treedt het duo samen op.

Pato Lorente is een oud-leerling van Alfredo Marcucci, die bijna twintig jaar lang zijn roerganger was en die hem tegen het eind van zijn leven ook ongeveer als zijn muzikale opvolger en erfgenaam beschouwde. Lorente is tot op vandaag, bij ons weten althans, de enige officieel erkende bandoneon-leraar in het Vlaams Muziekonderwijs en hier debuteren de beide heren als duo met een werkelijk heerlijke doe-het-zelf-CD: alle composities zijn van de hand van Diaz, sommige nagelnieuw, andere al redelijk “bejaard”, maar allemaal kracht en levenslust uitstralend en uit verschillende hoekjes van het gebied waar tango, pop en jazz elkaar ontmoeten. Zowel Diaz als Lorente zijn meer dan uitmuntende muzikanten en de composities lenen zich uitstekend tot het etaleren van het vermogen van beiden om samen te spelen: nu eens trekt de één de aandacht, dan krijgt de ander de spotlight en wat het strafste is van dat alles, is dat je met deze ingrediënten makkelijk een soort lounge-plaat zou kunnen maken, maar dat de heren die valkuil moeiteloos omzeilen.

Wat dan weer niet betekent dat het mij zou storen in een hotel te logeren waar deze muziek door de lobby zweeft. Integendeel: dit is een klein uurtje genieten van muziek, die heel veel perfectie in zich draagt, maar duidelijk door mensen gemaakt is, niet door machines.

(Dani Heyvaert)